శంకరుల సిద్ధాంతాన్ని విశిష్టంగా అవగాహన చేసుకొని రామానుజాచార్యులు విశిష్టాద్వైతాన్ని ప్రతిపాదించారు. రామానుజుల ప్రతిపాదనను ఇంకా శోధించి ద్వైతాన్ని ప్రతిపాదించారు మధ్వాచార్యులు. ఇలా సనాతన ధర్మాన్ని ఈశ్వర తత్వాన్ని జీవి కి ఈశ్వరునకు ఉన్న సంబంధాన్ని సాధకులు అర్థం చేసుకోవడానికి శంకరులు, రామానుజులు, మధ్వాచార్యులు ఎంతో వాగ్మయాన్ని ఇచ్చారు. సాధకుడు అసూయ లేకుండా వీరి వాదాలను చదివి, అర్థం చేసుకొని తన మనసుకు గోచరమైన విశిష్టమైన సాధనా మార్గాన్ని ఎంచుకొని ఆ దారిన పయనించడం వినా వేరే మార్గం లేదు.
ఇలానే ఎందఱో సాధకులు వారు విశ్వసించిన మార్గాన్ని ఎన్నుకొని ఆనందానుభూతిని పొందుతున్నారు. ఇందు గ్రహించ వలసిన విషయం అసూయ లేకుండా ఆ మూడు రకాల తత్వవాదనలను సరిగా అవగాహన చేసుకోవడం. నేను ఇదే నమ్ముతాను అని భీష్మిన్చుకోవడం అసూయ హేతువు నేను అన్నీ అర్ధం చేసుకొని నాకు సరి అని తోచినదానిని, నా గురువుల ద్వారా గ్రహించిన దానిని నమ్ముతాను అని అనడం అసూయ లేకపోవడం.
కేవలం పై పై అవగాహన సాధనకు ఏమాత్రం తోడ్పడదు, పైగా వితండ వాదనకు హేతువు ఔతుంది. వేద ప్రమాణం ఏదో తెలుసుకొని దానిని ఆచరించడం అసలైన సాధన. ఇలా సాధన కొనసాగించే అవకాశం ఈ కాలంలో సాధకులకు కలగడం ముఖ్యం గా అద్వైత, విశిష్టాద్వైత, ద్వైత సింధ్దాన్తాల వలననే సాధ్యం కనుక సాధకులు ఈ ముగ్గురు ఆచార్యులకు ఎంతో రుణపడి ఉన్నారు.