పల్నాటి వీరభారతం-ముందుమాటలు
ప్రచురణ కర్తల మాటల్లో రచయిత పరిచయం:
రచన ఒక వరంగా, వాక్య నిర్మాణం ఒక అద్బుత శిల్పంగా భావించే అరుదైన రచయితల్లో చిట్టిబాబు ఒకరు. పేరులోనే పెన్నిధి వున్న కథకుల్లో వీరిని చేర్చాలి. మాటల్ని ఎక్కడ పొందికగా, మధురనిష్యందంగా ఉపయోగించాలో , ఎక్కడ పాఠకుల్ని తమ “గ్రిప్ “లోకి తెచ్చుకోవాలో తెలిసిన రచయితల్లో ఒకర్నిగా ఈయనను చెప్పాలి.
దాగిన కన్నీరు, కథ కంచికి, వెలిగే దీపం, వీనస్ , కాలవాహిని, పూచినపున్నాగ, చిత్రమైన జీవితం, పాతకొమ్మ-కొత్తరెమ్మ, మరోమలుపు, మురళీరవళి, అచ్చుతప్పులు, అసమగ్ర చిత్రాలు, ఎక్కలేని రైలు, మనిషి జీవితంలోని మరపురని అనుభవాలు, జీవన సంధ్య మొదలైనవి వీరి ప్రచురితమైన నవలలు.
వీరి నాటకం “ఒరేయ్ ” తెలుగు ప్రేక్షకులను అలరిస్తున్నది.
మధ్యరకం సంసారాల కథల్లో నిజాల్నీ వారి మధ్య చిత్రమైన అనురాగాల్నీ, రంగులపటంలా కళ్ళ ముందు వేలాడేసే కథావిధానం, పరుగెత్తే సెలయేరులాంటి రచనతో పాటు మమకారపు దు:ఖాంతాల కథల్లో వీరు స్థితప్రజ్ఞులు.
పల్నాటి వీరభారతం పల్నాటి వీరుల పౌరుష గాధ. సమగ్రమైన తొలి పల్నాటి తెలుగు నవల.
— బుక్ ట్రస్ట్ బ్యూరో, గాంధీనగరం, విజయవాడ – ప్రచురణకర్తలు
EXPLORE UNTOLD HISTORY
రచయిత మాటల్లో – పల్నాటి వీరభారతం
పల్నాటి వీర భారతానికి పదివాక్యాల పరిచయం
చరిత్రలను వీరుల రక్తంతోను, వీరవనితల కన్నీటితోనూ కలగలిపి రాస్తేనేం…అది వీరభారతమైనప్పుడు! పల్నాటి పౌరుషం తెలుగువాణ్ణి, తెలుగునాణ్ణీ పునీతం చేసి, తరతరాల తెలుగు సంస్కృతిలో వెలలేని విలువైన మణిదీపమైనప్పుడు.
నిజానికి పల్నాటి రాళ్ళలోనూ, రప్పల్లోనూ పౌరుష ముండి తీరాలి. నాగులేటి నీళ్ళల్లో, నాపరాళ్ళల్లో వీరత్వం కనిపించకపోతే శ్రీనాథ కవిసార్వభౌముడి కవితాకన్య మృదుమధుర ద్విపద కవితారాగాన్ని పల్కించి వుండకపోవచ్చు.
ఐతే చరిత్ర చేసుకున్న మహాపాపమేమంటే; అది తన మహాప్రవాహంలో స్వచ్ఛమైన నీళ్ళతో పాటు చెత్తనీ, చెదారాన్నీ కలుపుకున్నది. కట్టుకథలు కావ్యాల్లో పుట్టిపెరిగి కొన్నిసార్లు రసాభాసగా తయారవుతాయి. అట్లాంటి కల్పితాలే లేకపోతే పల్నాటి చరిత్ర – వీరభారతమే.
జాతిని ఉద్దీపింపజేసేదీ, క్షాళితమైన హిందూరక్తంలో పవిత్రతతో పాటు వీరత్వాన్ని కలగజేసేదీ ఇటువంటి చరిత్రలే.
ఐతే పల్నాటి చరిత్రను ఎందుకు వ్రాయాల్సి వచ్చింది?
పల్నాటి చరిత్రను పరిశీలించి చూస్తే ప్రతిపాత్రా సజీవ వీరరసోద్దీపనా చిహ్నమే. తల్చుకుంటే ఒళ్ళు జలదరించే సంఘటనా సంఘటితమే.
బ్రహ్మన్నా, బాలచంద్రుడూ, కన్నమదాసూ, అలరాజూ, వీరభద్రుడు ఇత్యాదులు మహావీరులైతే, మాంచాలా, పేరిందేవి, నాగమ్మా వీరవనితలైన తెలుగువాళ్ళ ఆడపడుచులు.
తెలుగునాట ఈ కథ మర్చిపోతే, తెలుగునోట ఈ కథ పలక్కపోతే – తెలుగులకు చరిత్రే లేదు. తెలుగులకు విలువే లేదు. ప్రతి జాతికీ ఒక వీరచరిత్ర కావాలి.
మాంచాలవంటి వీరపత్నులు రక్తసిందూరంతో భర్తల్ని యుద్ధరంగానికి పంపారు. ఇట్లాంటి కొంతమంది ధర్మపత్నులు రాసుకున్న వీరపారాణే జాతికి వెన్నెముక, దన్ను.
“నాయకీ నాగమ్మ – మగువ మాంచాల మా తోడబుట్టినవాళ్ళు!”
“నాగమ్మ తలగొట్టి నలగాముబట్టి మనసీమలో శాంతి వెలయింపజేయగా దీవించిపంపవే దేవి మాంచాలా!” – అని విన్నప్పుడు జలదరించిన శరీరంతో – ఈ నవల వ్రాయాలనుకున్నాను.
పారాణి పూసుకునే పవిత్రమైన పాదాలు కనిపించినప్పుడూ; పేరిందేవిలాంటి తెలుగు ఆడపడుచుల కన్నీటి కథల్లో కరిగిపోయినప్పుడూ – పల్నాటి నాగులేటి నీటిలో పారిన రక్తప్రవాహాల్తో ఈ తెలుగునేల తడిసి పునీతమై, గాలి – వీరగాధల్ని తెలుగునాడు వాడవాడలా మోసుకొచ్చినప్పుడు పల్నాటి కథలు ప్రజల గుండెల్లో నిండితీర్తాయి.
అందుకోసమైనా ఈ కథ వ్రాయాలి.
అందుకే ఇది వ్రాసాను.
—-చిట్టిబాబు
తెలి వులిపిరి తెరల మధ్య తెల్లవారీ ఆరకముందే, పక్షులన్నీ గూళ్ళనుంచి బైటికి వొచ్చీ రాకముందే – తేనెటీగలు పూవుల మీద ముసిరీ ముసరకముందే, “జిట్టగామాలపాడు” ఉత్తరాన వున్న బీళ్ళలో ఆరవల్లి రామిరెడ్డి అరక దున్నుతున్నాడు.
సూర్యుడు మబ్బుల మీద షికారుకు బైల్దేరినవేళ రామిరెడ్డి “చుట్ట” అంటించుకోవటానికి నిలబడ్డాడు. చేను నానుకుని, నాలుగ్గజాల దూరంలో, గట్టు మీద పెద్ద పాముపుట్ట ఉంది. రామిరెడ్డికి సుప్రభాతపు వెలుగు పర్చుకుంటున్నప్పుడు “కేర్ … కేర్ ..” మనే ఏడుపు వినిపించింది.
అతను ఛటక్కున ఆగిపోయాడు.
అరక దున్నే దాపలిగిత్త “అంబా” అన్నది.
రామిరెడ్డి చుట్టుపక్కల కలయజూసాడు.
పచ్చటి వెలుగు వ్యాపించుకుంటున్న పల్లెల మీద పడి మెరుస్తున్న నీరెండ.
మళ్ళా “కేర్ … కేర్ ..”మన్న రోదన.
***********
రామిరెడ్డి అరక ఆపి, గట్టుకొచ్చాడు. పుట్ట పక్కన బుట్టలో ఏడుస్తున్న నెత్తురుగుడ్డుగా వున్న పిల్ల. చిన్ని నోరు తెర్చి, కాళ్ళూ, చేతులూ కొట్టుకుంటూ ఏడుస్తున్నది.
రామిరెడ్డికి ఆశ్చర్యంగా వున్నది.
చుట్టు ప్రక్కల ఎక్కడా నరసంచారం లేదు. ఐతే ఈ బుట్టలోకి ఎక్కణ్ణుంచి వచ్చిందీ పసిపాప?
రామిరెడ్డి ఛటుక్కున పిల్లకు ఉత్తరీయం ఒత్తుగా పెట్టి భుజానికెత్తుకుని ఊళ్ళోకివచ్చాడు.
పిల్లల్లేని తనకు “నాగదేవత” కరుణించి ఇచ్చిన ఈ పిల్లకి “నాగమాంబ” అని పేరు పెట్టాడు.
తను భుజాన వేసుకొచ్చిన ఈ చిన్ని కూన, మున్ముందుటి పల్నాటి చరిత్రలో రక్తపాతాలు చేయిస్తుందని రామిరెడ్డి కేమి తెలుసు?
**********
గురజాలను రాజధానిగా చేసుకుని అనుగురాజు పరిపాలిస్తున్నాడు. అతని తమ్ముడు బిరుదురాజు. అన్న మాట జవదాటని వ్యక్తి.
అనుగురాజుకు ముగ్గురు భార్యలు.
మొదటి భార్య వీరవిద్యాదేవి. “విజ్జెలదేవీ” అని అనుగురాజు ఆవిణ్ణి ముద్దుగా పిలుస్తూండేవాడు.
రెండవ భార్య “భూరమాదేవి”. ఆఖరి భార్య “మైలమాదేవి”.
చందవోలు ప్రభువును యుద్ధంలో జయించిన అనుగురాజును పరిణయమాడిన మైలమాదేవి పల్నాటి సీమను ఆరణంగా తెచ్చుకున్నది.
మైలమాదేవిని అసమాన సౌందర్యవతిగా చెప్పుకుంటారు. ఐతే అనుగురాజు వైష్ణవుడు. అనుగురాజుకు కనకాద్రి చెన్నకేశవస్వామి ఇష్టదైవం.
కలలో కనిపించిన చెన్నకేశవుడు గురజాలను రాజధానిగా చేసుకోమని అనుగురాజుతో చెప్పాడని, అందువల్ల గురజాలే రాజధాని అయ్యిందనీ జనప్రతీతి.
ఏదిఏమైనా, అనుగురాజు ప్రజారంజకంగా ప్రజల్ని పరిపాలించి దేశాన్ని సుభిక్షం చేసాడు.
**********
ముగ్గురు భార్యల్లో చిన్నదైన మైలమాదేవికి పుట్టిన ఏకైక సంతానం నలగామరాజు జ్యేష్టుడై ఉండాలి. ఎందుకంటే, అనుగురాజు తర్వాత రాజ్యపాలనాధికారం అతనికే సంక్రమించింది.
ఇక మొదటిభార్యకు జన్మించిన ముగ్గురు కొడుకుల్లో పెదమల్లిదేవుడు పెద్దవాడైతే, పినమల్లిదేవుడు, బాలమల్లిదేవుడు ఆ తర్వాతివాళ్ళు.
రెండవభార్య శివభక్తురాలు. ఆవిడకు కామరాజు పెద్దకొడుకైతే, నరసింగ, జెట్టి, పెరుమాళ్ళురాజులు ఆ తర్వాతివాళ్ళు.
ప్రజారంజకుడైన ప్రభువూ, పతివ్రత ఐన ఇల్లాలు దేశ శుభానికి చిహ్నాలు.
అనుగురాజు దగ్గర ఉన్న సేనాని “వీర తెప్పలి నాయుడు”. కత్తి పట్టుకుంటే కదనరంగాన ఎదురు లేదనిపించుకున్న మహావీరుడతను.
వీర తెప్పలి నాయనికి అజమాయిషీ క్రింద పల్నాటి పౌరులు శత్రుభయం లేకుండా నిశ్చింతగా నిద్రపోయారు. వీరతెప్పలి నాయుడు చాలా రాజ్యాల్ని జయించాడు. అతని కత్తికి, పల్నాటి ప్రతిపత్తికి ఆనాడు ఎదురులేదు. ఆఖరుకు అతను చెక్కించిన శిలాశాసనాల్లో —
అవని రాజులెల్ల అతివలే –
అనుగురాజొక్కడే పురుషుడనగ నొప్ప”
– అని ఉండేది.
అనుగురాజుకు ముఖ్యమంత్రి “దొడ్డనాయుడు”. దొడ్డవాడే గాక దొడ్డ ఆలోచనలు గలవాడు.
అతనికి “పెద్దన్న నాయుడు”, “బ్రహ్మన్న నాయుడు” అని ఇద్దరు కొడుకులు.
అందులో చిన్నవాడైన బ్రహ్మనాయుడు అఖండమైన తేజస్సుగలవాడు. విశాలమైన బాహువులతో, చురుకైన కళ్ళతో పదునుపెట్టిన పల్నాటి వీరఖడ్గంలా ఉండేవాడు.
దొడ్డనాయుడికి తన చిన్నకొడుకు బ్రహ్మనాయుడి మీద చాలా ఆశలుండేవి.
పల్నాటి చరిత్రలో అతగాడు వహించవలసిన ప్రముఖ పాత్ర చాల ఉన్నదని, దొడ్డనాయుడు బ్రహ్మనాయని చిన్ననాటే పసిగట్టాడు.
సశేషం
**********