మన సాహిత్యాన్ని అనేకానేక చమత్కార శ్లోకాలు, పద్యాలు హాస్య స్ఫూర్తిని నింపి పరిపుష్ఠము చేసినాయి. ఈ శ్లోకములోని చమత్కారాన్ని గమనించండి.
“భిక్షార్ధీ స క్వయాతః?
“బలి ముఖే!”
“తాండవం క్వాద్యభద్రే?”
“మన్యే బృందా వనాంతే!”
“క్వను స మృగ శిశుః?”
“నైవ జానే వరాహం?”
“బాలే క్వచ్చిన్న దృష్టః జరఠ వృషపతిః “
“గోపే వాస్య వేత్త.”
లీలా సంలాప ఇత్థమ్ జలనిధి, హిమవత్కన్యయోత్రాయతాంవః.”
శ్రీ లక్ష్మీ దేవి, పార్వతీదేవి స్నేహపూరితంగానే మేలమాడుకుంటున్నారు.
లక్ష్మి: “ఆ బిచ్చగాడు ఏవీధికి వెళ్ళెనో?” (నీ భర్త బిక్షాటన చేసేవాడు అని వ్యంగ్యం)
పార్వతి: “బలి చక్రవర్తి సముఖానికి.” (వామన మూర్తి గా వెళ్ళి మూడడుగుల నేలను దానం ఇవ్వమని అడిగినది శ్రీ మహా విష్ణు మూర్తి కదా)
లక్ష్మి: “అతను తాండవం చేస్తూ, ఎక్కడ తైతక్కలాడుతున్నాడో?”
పార్వతి:“బృందావనంలో, ఏదో మూల.”(రాసక్రీడలు ఆడేది నీ భర్తయే కదా అని దెప్పి పొడుపు ఇది.)
లక్ష్మి: “ఆ జంతువు పిల్ల (గణపతి)ఎక్కడ ఉన్నది?”
పార్వతి: “ఆ పంది పిల్ల ఎక్కడికి వెళ్ళిందో నాకు తెలియదు?(వరాహావతారం దాల్చినది నీ పతియే!”)
లక్ష్మి: “బక్క చీ చిక్కిన ఎద్దు ఏదీ?”
పార్వతి: “ఎద్దు సంగతి మనకేమి తెలుస్తుంది, వదినా!ఆవుల్ని కాచే వాళ్ళకు తప్ప.”
శ్లోకకర్త వసుధైక కుటుంబము అనే సూక్తిని ముక్తాయింపుగా ఇంపుగా ఇచ్చిన వైనం ఇది ఈరీతిగా అలరించే సాగర పుత్రిక, గిరి పుత్రికల విలాసవంతమైన లీలా సల్లాపములు మనలను రక్షించు గాక!”