Author: Prasuna Ravindran

రాలే పువ్వు రహస్యపు కన్నీరు…  కరిగిపోయే మేఘం చివరి సూక్తుల చినుకులు…  వలసపోయే కిరణం చీకటి గుసగుసలు…  అర్థం కానివో అర్థం లేనివో నిదుర జారేవేళ నా గుండె చప్పుళ్ళు.

ఆకాశ పుష్పమొకటి విచ్చుకునిఫక్కున నవ్వినట్టుంది. ఇన్నాళ్ళుగా అది దాచుకున్నఎక్కడెక్కడి సుందర దృశ్య వీక్షనానుభూతులోఇక్కడ తేనెజల్లై కురుస్తూ… జోరు వానమువ్వల సవ్వడి వింటూధ్యాన ముద్రలో ఈ క్షణాల్నితనువారా శ్వాసిస్తుంటే మనసు మళ్ళీ విచ్చుకుంది. (పాలపిట్ట మార్చ్ 2010 మాసపత్రికలో ప్రచురితమయింది)

ఆగమన సంకేతాలకే లయ తప్పిన గుండెలోఏ ఙ్ఞాపకాల గడపో తగిలిబొక్క బోర్లా పడింది మనసు దులుపుకోబోతేఒంటి నిండా వదలని వెన్నెల రేణువులు నిలువునా తడిపేస్తాయనుకుంటేఉవ్వెత్తున ఎగసిపడితిరిగి ఉద్వేగంలోకే ముడుచుకుపోతున్నాయిపదాలు ఇందరి మధ్యలో ఉన్నానీ అడుగుల సవ్వడికిహఠాత్తుగా వరించే ఏకాంతంలోంచి   పరిచయమైన సుగంధమొకటి…

కాలం నది ఒడ్డున నిన్నటి దాకా నత్తల్లా నిలబడి నన్ను వెక్కిరించిన ఋతువులన్నీ నా ఒడిలో ఆడుతున్న వసంతాన్ని చూసి అసూయతో పరుగెట్టి పోతున్నాయ్. ఎన్నేళ్ళు ధ్యానించినా చేరలేని అనంతానందపు శిఖరాగ్రాన్ని నీ బోసినవ్వు రెక్కలమీద క్షణంలో చేరగలగడం ఎంత చిత్రం!…

చినుకై రాలిన మేఘాన్నిఆకాశం తిరిగి పొందినట్టు కోల్పోయిన ఆత్మీయుల్నిమనిషి పొందగలిగితేఎంత బాగుండును !! మరచిపోయిన దారుల్లోనది తిరిగి ప్రవహించినట్టు గతకాలపు గుంటలోకివర్తమానాన్ని మళ్ళించగలిగితేఎంత బాగుండును !! ఈ తీరంఇష్టంగా చేరిన గమ్యమే అయినాఅసంతృప్తితో జారిపోతున్నప్రతి క్షణమూసిగ్గుపడేలా బాల్యాన్ని చూపించనూ !

ఆషాఢం వలువల్లోఆకాశం హొయలుపోతూనల్లటి సమ్మోహనాస్త్రాలుసంధిస్తూంటుంది. గుండె లోతుల్లో ఎండిపోయాయనుకున్న భావాల విత్తులు క్షణాల్లో మొలకెత్తికన్నుల్లో విరబూసి నింగి ఒంపుల్లో ప్రతిబింబిస్తూంటాయ్     గ్రీష్మం నిర్మించిన నిర్లిప్తపు ఆనకట్ట తెంచుకునిపరవళ్ళు తొక్కుతున్న  దాహపు సెగల మధ్యఒక్క భావాన్నైనా ఘనీభవించాలనిఆకాశమంత దోసిలి పట్టుకునిమనసు తెల్లకాగితమై…