“ఇది రా రాయుడు నాకు తెలిసిన విషయం” అని నరసింహులు ముగించాడు.
అప్పల సామి కలుగచేసుకొని “నరసింహులు చాల బాగా చెప్పాడు. ఒకటి మాత్రం నిజం మా కోడలూ మా అల్లుళ్ళూ విశాల దృక్పథం ఉన్న వాళ్ళు. తారతమ్యాలు వారి మధ్యన ఆర్ధికంగా ఉన్నా, ఉన్నదానితో సంతోషపడడం వాళ్ళ నైజం. అందువల్లే మా ఇంట్లో ఎప్పుడూ సంతోషమే తప్ప సంకటం ఉండదు. ఆ మరొక్క ముఖ్యమైన విషయం ఏమంటే మా వియ్యంకులు పెద్ద మనసు కలవారు. నేను మా పిల్లలతో కంటే మా వియ్యాలవారి తోనే ఈక్కువ సార్లు మాట్లాడతాను. ఈ విషయం తెలిసి వాళ్ళూ వాళ్ళ ఇంట్లోనే వాళ్ళ మనుమల, పిల్లల పుట్టిన రోజులు జరుపుకుంటున్నారు. ఒక విధంగా మాకు పోటీ కి వచ్చారు! ఇది నిజం గా ప్రేమ లో పోటీ ప్రేమించడం లో పోటీ. మా మనుమలు వాళ్ళ పుట్టిన రోజు ఒకసారి మా దగ్గిరా ఇంకోసారి వాళ్ళ అమ్మమ్మ వాళ్ళ దగ్గర జరుపుకోవాలట!” అని ఆగి, మళ్ళీ కొనసాగించాడు..
“నిజానికి నాకు స్పూర్తిని ఇచ్చిన వ్యక్తి మా బాబాయి. మా బాబాయికి నలుగురు కొడుకులు. ఆఖరి సంతానం కొడుకు అంటే వాడికి వాళ్ళ మాలిన ప్రేమ . అలాగే కూతురు అంటే కూడా. పెద్ద కొడుకు, రెండోవాడు, మూడోవాడు వాళ్ళ నాన్న అందర్నీ సమానంగా చూడడని కొంత దూరంగా ఉంటారు.
మా బాబాయికి తగని కోపం. మనవలు ఆడుకుంటూ అల్లరి చేస్తే కూడా సహించడు. మనవలు దగ్గరికి రారు. ఒక్క ఆఖరి కొడుకు సంతానం కూతురి సంతానం మినహా. వాళ్ళు ఎంత అల్లరి చేసినా ఏమీ అనడు. ఒక రోజు పెద్దకొడుకు కూతురు చొరవ చేసి గాలికి గంటలు మోగే ఒక వేలాడేది హాల్ లో కడితే “ఇక్కడ ఇది ఎవ్వరు కట్టారూ?” అని చాల చిరాకు పడుతూ దాన్ని పనివాడితో తీయించేసాడు. అప్పుడు మొదలు, పెద్ద అబ్బాయి సంతానం ఇంటికి రావడమే తగ్గించేసారు. కేవలం సమయాలకు సందర్భాలకు వస్తారు.
ఈ కోపంతోనే ముగ్గురు కొడుకుల్ని దూరం చేసుకున్నాడు . ఈ ముగ్గురు కొడుకుల సంతానం లో ఒక మనుమడు నేను వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళినపుడు “మా తాతయ్యకు అసలే కావాలి వడ్డీ వద్దు” అని మా అమ్మ అంటుంది ఎందుకంటే మా తాత మా నాన్నతోనే మాట్లాడతాడు మాతో అసలు మాట్లాడాడు. మాకు ఒక్క కథ కూడా చెప్ప లేదు. మా చిన్న బాబాయి కొడుకునైతే తన బొజ్జ మీద ఎక్కించు కుంటాడు వాడితో గంతులు కూడా ఎస్తాడు. మా అత్త పిల్లని కూడా బాగా ముద్దు చేస్తాడు. మా చిన్న బాబాయి మా అత్తయ్య పుట్టాకే మా తాతయ్యకు బాగా డబ్బులు వచ్చాయట. మా నాన్నకు మా తాతయ్య అంటే భయం. ఎక్కువ మాట్లాడడు. మీకు ఇంకో విషయం తెలుసా మా తాతయ్య మా చిన్న బాబాయి కొడుక్కి ఒక పెద్ద బొమ్మల స్టాండు కూడా కొన్నాడు. వాడు ఎంత అల్లరి చేసినా ఏమీ అనడు. వాడి మాటలే మాకు ఎప్పుడు చెబుతాడు. మా తాతయ్య చాల బాడ్ బాయ్.
ఈ మాటలు విన్నాక తెలిసింది ఈ పసి మనసు పై మా బాబాయి eMత వైషమ్యపు ముద్రను వేసాడో అని.
మా బాబాయి వియ్యంకులు కూడా మా బాబాయిని పెద్ద గా పట్టించుకోరు. ఎందుకంటే మా బాబాయి ఏమి చేసినా ఒక వ్యవహారంగా ఉంటుంది కాని దానిలో ప్రేమ కనిపించదు. కాని తన కూతురు ఆఖరి కొడుకు విషయంలో మాత్రం ప్రేమ ప్రస్పుటంగా తెలుస్తుంది. ఇది అందరకూ తెలిసి అందరూ తనకు దూరమైయారు. ఈ నగ్నసత్యం నాకు మంచి పాఠాన్ని చెప్పింది. మా బాబాయి చేసిన తప్పు నేను చేయకూడదు అని.
పైగా నాకి మధ్య ఒకాయన పరిచయమయ్యాడు. పేరు గురునాధం. ఆయన ఒక మాట అన్నాడు: “ఈ జనంలో చాలామంది భారతం, భాగవతం రామాయణం, భగవద్గీత చదవ కుండానే చనిపోతున్నారు. వాళ్ళని పక్కన పెడితే చాల మంది కోపాలతో, తారతమ్యాలతో , పాత సంఘటనలతో శాంతిని కోల్పోయి గతాన్నే నెమరు వేసుకొంటూ వర్తమానాన్ని వృధాగా గడిపేస్తున్నారు. వర్తమానం మనకొక అద్భుతమైన కానుక దీనిని చక్కగా స్వీకరిస్తే మన ఘనమైన గతాన్ని సృష్టించుకుంటాం. ఇక భావితవ్యమంటారా దానికి దారి మన వర్తమానమే చూపిస్తుంది. ఈ అవగాహనతో బతికే వాళ్ళు కేవలం 1% ఉంటారేమో?” ఇది నాకు ప్రమాణం గా మారింది. నేను ఆ 1% లో ఉండాలని కోరుకుంటాను. అందుకే నేను కనీసం మా పరివారంలో అందరినీ సమానంగా ప్రేమించ గలుగుతున్నాను. సమాజంలో అందర్నీ సమానంగా చూడలేము, ప్రేమించలేము. కనీసం నా పరివారంలో అందరినీ సమానంగా ప్రేమించ గలిగితే చాలు. మా వియ్యంకుడు మొన్నీమధ్యన కలిసినప్పుడు చెప్పాడు “నేను ఎంతో మారాను బావగారు మిమ్మల్ని చూసి” అని. నిజానికి నా గొప్పతనం ఏమీ లేదు ఇది ప్రతిఫలాన్ని ఆశించని ప్రేమ గొప్పతనం”. వృద్ధాప్యం లో మనకు కావలసింది ప్రేమ కాని ఆ ప్రేమ మనం ముందు ఇస్తేనే వస్తుంది. ఇది చాల మంది వృద్ధులు గమనించరు. అలాగే ఇప్పుడు వృద్ధులు కాని వారు కూడా వృద్ధులు ఔవుతారనే సత్యాన్ని గమనిస్తే వారి వృద్ధాప్యం చక్కగా ఉంటుంది.
ఔనన్నట్టుగా తలలూపారు మిగతా వారు.
**********