వాన నీళ్ళని తాగిగుటకేస్తోన్న ఇటకరాళ్ళ గుట్ట యిసక గుట్టతోగుసగుసలాడ్తోంది గెంతుతోన్న కప్పకెందుకో ఆయాసంగుండె దాని గొంతులో కొట్టుకొంటోంది గుడ్డివెలుగులోవన్నం తింటోన్న కూలీ కుటుంబంవాళ్ళని చూస్తోకునకడానికి సిద్ధమౌతోన్న కుంపటి కార్పొరేట్ కుళ్ళు చేరేందుకుఇంకా టైముంది…
Tag: telugu poems
సాయం నీడలు…
మొన్నటి వాన సాయంకాలపుఇంద్రధనస్సు నింగిలోకి ఇంకిపోయింది..రంగుల్ని మాత్రం చుట్టూరా పరిచేసి! అనుభవాల అల్మరాఅప్రయత్నంగా తెరుచుకున్నప్పుడల్లాఎండిన మొగలిరేకులుగరుకుగా తగుల్తూనే గుబాళిస్తాయి.. కాలం క్రమబద్దంగా ఎండగట్టిన గుండె పగుళ్ళ మీద ఉన్నట్టుండోఆత్మీయపు వేసవివానఆసాంతం కురిసి పోతుంది.. ఎత్తుపల్లాల్లో నదిని వదలని తీరం..గుప్పిటెప్పుడూ ఖాళీ కాదనే…
అపురూపం
మబ్బువెండి రంగుల పాటల్నేవో చల్లుతో పోతోంది కోకిలవొంటరి పాటని వొకే స్వరంలో పాడుతోంది పువ్వువుత్తరపు గాలిలో కదులుతోంది సాలీడునిశ్శబ్దపు గూడు కట్టుతోంది ఆకాశందాచిపెట్టిన లంకెబిందె మెరుస్తోంది ఈ యింద్రధనుస్సునిభద్రంగా దాచుకొని కాపాడుకోవాలి
మనసుకూ ఆరు ఋతువులు
మనసుకూ ఉన్నాయి సమయ సందర్భంగా ఆవిష్కరించుకునే ఋతువులు ఎక్కడో అదృశ్యంగా అంతరాంతరాళాల్లో . సన్నని చారల్లా తలలెత్తిన సస్య శ్యామలత పుష్పక విమానాల్లో పూల సొబగులనూ పుప్పొడి రాగాలను రంగుల తుళ్ళింతలనూ నిలువెల్ల పరచుకునే ఘడియలు మళ్ళీ మళ్ళీ మరలి వస్తూనే…
జారిపోయిన నమ్మకం
దూరంనించి చూస్తేకొండ, జీవితం వక్కలాగే కనిపిస్తాయిదగ్గరికెళ్లకు భాయ్!బానపొట్ట కొండకొండచిలువ జీవితంజర పైలం బిడ్డా!నీడల్ని నమిల్న పట్టణంలైటు పోలు టూత్ పిక్ తోతీసిపారేసిన బిచ్చగాడి శవంచావులోనే నవ్వుకొంటోందివాడి చేతిముద్ద తిన్న కుక్క ఏడుస్తోందిఇనుప నాలిక మనిషొకడుఅమ్మ శ్రాద్ధంపిండాన్నిటొమొటో సాసులో అద్దుకొంటూమరో మానవ జన్మస్థానానికి…
అప్పుడప్పుడు…
చిరునవ్వుల పెదవులను తగిలించుకు చీకటి కన్నీళ్ళను గుండె గదిలో భద్రంగా దాచి ఉషోదయంతో పాటు ఉదయిస్తూంటాను. అయినా భావోద్వేగాల వల్లరిలో కొట్టుకు పోతూ అనిశ్చయత చెలియలికట్ట సంయమనాన్ని కోసేసినపుడు పట్టుకోల్పోయిన మనసు వరద వెల్లువవుతుంది కట్టలు తెగిన జీవనదిగా పొంగి పొర్లుతుంది.…
బావిలోని కప్ప వొంటరిది కాదు!
కొండలకు కళ్ళుంటాయ్ గుండె లోయల్లోకి జారిపోయిన వాటిల్నేవో పగలు రాత్రీ వెతుక్కుంటుంటాయ్ నోరున్న మేఘాలు భోరుమంటూంటాయ్ మాటల్ని కురిపిస్తుంటాయ్ మేఘం మాట నేల మీద చిట్లినప్పుడు బద్దలైన రహస్యమొకటి అనామకంగా అడుగులోకి మడుగైపోతుంది మనసు పోగొట్టుకొన్న నేను గతం…
స్మృతి గీతిక
నిశిరాతిరి ముసిరి మేఘాలు గుసగుసలాడెను కసికసిగా మసిబారెను స్వగతం వేసారెను జీవితం శిధిల మనమందిర శకలమొక్కటి ప్రొదిలి నేడ్చును ఆది వైభములన్దల్చి విగత పుష్ప వృక్షమొక్కటి పాడు భగ్న తాళానుబద్ధ స్వప్నరాగాన్ని ఊళలెట్టు గాలి నాలుకల్ చందాన గోలపెట్టు చెట్ల ఆకులందు ఏటవాలుగ…
విలువ లేనితనం!
నువ్వున్నన్నాళ్ళూ పక్కవాళ్ళకు పొద్దుగడిచేది వొళ్ళు, కళ్ళు, చెవులు – నీవెట్లా తిప్పితే పక్కోళ్ళవీ తిరిగేవి నీ గుండెలోతుల్లోకి నువ్వు జారుకున్నప్పుడు ఆ నిశ్శబ్దంలో నీలిచిత్రాల్ని గీసుకొనేటోళ్ళు ఇప్పుడెవ్వరికీ పొద్దు గడవడంలేదు చావులోయలోకి రాలిపోయిన ఆకువైనావుగదా! సమాజం తోసిందా? నువ్వే తోసుకొన్నావా? ఎవడిక్కావాలీ…
కూలనీ!
యింత ఖుషీ యెప్పుడూ దొర్కలా! యిరగ్గొట్టి, మంటెట్టిం తర్వాత యియ్యాలే తెలిసొచ్చెనా? నొప్పిలో సుఖముంటదిలేబ్బా! కాంక్రీటు మొండాల్తో యింగా యెన్నాళ్ళు నిలబడ్తార్లే యీ గుండె చాల్దా యేం? కయిత్వమైనా, కాంక్రీటైనా అరాచకత్వంలోనే వికసిస్తాయి