అదే వాన…

జోరుగా మొదలైన వాన
ఆగకుండా.. నిలకడగా పడుతూనే ఉంది..
మన పరిచయంలానే!

రోడ్డు చివరి ఒంటరి పాకలో
తగిలీ తగలకుండా…

హడావిడి పడుతున్న చీకటిలో
నింపాదిగా తడుస్తున్న కొండని చూస్తూ..

ఒకరికొకరమని తెలుస్తున్న తొలినాళ్ళవి..

ఉరుము ఉలికిపాటుకి
తగులుతున్న భుజం
సంకోచపు సరిహద్దుని
చెరిపి వేస్తుంటే..

అవసరమైన సందేశమేదో అందినట్టు
గాలితెర దీపం కళ్ళు మూసింది..
ఉన్నట్టుండి వంద పారిజాతాల
వత్తిడి.. పెదవులపైన!

హృదయాన్ని వెలిగించి
శరీరాన్ని మండించిన ఒక జ్వాల!
అప్రయత్నంగా ఇద్దరం వాన కింద..

జీవితానికి కొత్తచిరునామా నిర్ణయమైన క్షణాలవి!

ఇప్పుడూ అదే వాన.. కిటికీ అవతల..

పుస్తకం చదువుకుంటూ..
కాలివేళ్ళతో నా చేతిగాజులు లెక్కబెడుతూ..
పక్కనే నీ వెచ్చటి ఉనికి!

అనుభవం ఏదైనా
నీ సాంగత్యం ఇస్తున్న అనుభూతిలో
మళ్ళీ తడిసిపోతున్నాను!