ఎలుకగుర్రము మీద నీరేడు భువనాలు
పరువెత్తి వచ్చిన పందెకాడు
ముల్లోకముల నేలు ముక్కంటి యింటిలో
పెత్తన మ్మొనరించు పెద్దకొడుకు
“నల్లమామా” యంచు నారాయణుని పరి
యాచకాలాడు మేనల్లుకుర్ర
వడకు గుబ్బలి రాచవారిబిడ్డ భవాని
నూరేండ్లు నోచిన నోముపంట
అమరులం దగ్రతాంబూల మందు మేటి
ఆరుమోముల జగజెట్టి అన్నగారు
విఘ్నదేవుడు వాహ్యాళి వెడలివచ్చె
ఆంధ్రవిద్యార్థి! లెమ్ము జోహారు లిడగ!!
తిలకమ్ముగా దిద్ది తీర్చిన పూప జా
బిలి రేక లేత వెన్నెలలు గాయ
చిరుబొజ్జ జీరాడు చికిలి కుచ్చెల చెంగు
మురిపెంపు పాదాల ముద్దుగొనగ
జలతారు పూలకుచ్చుల వల్లెవాటుతో
త్రాచు జందెములు దోబూచులాడ
కొలుచు ముప్పదిమూడు కోట్ల దేవతలపై
చల్లని చూపులు వెల్లివిరియ
గౌరికొమరుడు కొలువు సింగారమయ్యె
జాగుచేసినచో లేచి సాగునేమో
తమ్ముడా! రమ్ము స్వామి పాదములు బట్ట
చెల్లెలా! తెమ్ము పువ్వుల పళ్ళెరమ్ము
కొలుచు వారలకు ముంగొంగు బంగారమ్ము
పిలుచువారల కెల్ల ప్రియసఖుండు
సేవించువారికి చేతి చింతామణి
భావించు వారికి పట్టుగొమ్మ
“దాసోహ” మనువారి దగ్గర చుట్టమ్ము
దోసి లొగ్గినవారి తోడునీడ
ఆశ్రయించిన వారి కానంద మందార
మర్థించు వారల కమృతలహరి
జాలిపేగులవాడు – లోకాల కాది
దేవుడే మన పార్వతీదేవి కొడుకు!!
చిట్టెలుకనెక్కి; నేడు విచ్చేసినాడు
అక్కరో! అర్ఘ్యపాత్ర మిట్లందుకొనవె.
లడ్డు జిలేబి హల్వాలె యక్కరలేదు
బియ్యపుండ్రాళ్ళకే చెయ్యి చాచు
వలిపంపు పట్టు దువ్వలువలె పనిలేదు
పసుపు గోచీకె సంబ్రాలుపడును
ముడుపు మూటల పెట్టుబడి పట్టుదల లేదు
పొట్టిగుంజిళ్ళకే పొంగిపోవు
కల్కి తురాయికై తగాదా లేదు
గరిక పూజకె తలకాయ నొగ్గు
పంచకళ్యాణికై యల్కపాన్పు లేదు
ఎలుకతత్తడికె బుజా లెగురవైచు
పంచభక్ష్య ఫలహార కించ లేదు
పచ్చి వడపప్పె తిను వట్టి పిచ్చితండ్రి.
కుడుము లర్పించు పిల్లభక్తులకు నెల్ల
యిడుమలం దించి కలుము లందించు చేయి;
పార్వతీబాయి ముద్దులబ్బాయి చేయి
తెలుగు బిడ్డల భాగ్యాలు దిద్దుగాక!
అంటూ నా చిన్నతనంలో మా అమ్మగారు పై పద్యాల్ని పాడేవారు. నాన్నగారి శాస్త్రోక్తమైన సంస్కృతపు పూజ ముగిసిన తర్వాత నన్ను, చెల్లెల్ని చెరోవైపు కూర్చోబెట్టుకుని కరుణశ్రీ జంధ్యాల పాపయ్యశాస్త్రిగారి ముద్దులొలికె ఈ పద్యాల్ని అమ్మగారు పాడుతుంటే మేమిద్దరం పత్రిపూజ చేసేవాళ్ళం. అప్పట్లో సంస్కృతం అర్థమయ్యేది కాదు గనుక ఈ తేట తేట మాటల తేనెలూరే పద్యాలతోనే మా పూజ జరిగేది. వినాయకచవితి వచ్చిందంటే చాలు ఆ చిన్నతనపు గణపతి పూజా దృశ్యాలు మనోపటలంపై మరోమారు ఆవిష్కృతమౌతాయి.
